४ जुलै , अमेरिकेचा स्वातंत्र्य दिवस. १७७६ साली हा देश ब्रिटीशांच्या शासनातुन मुक्त झाला. २०० वर्षांपेक्षा जास्त काळ लोटुनही अजूनही इथे हा दिवस साजरा करण्याचा उत्साह टिकुन आहे. आपल्यासारखाच काही प्रमाणात देशाला उद्देशुन राजकीय भाषणे, सार्वजनिक सुट्टी, परेड इथे केले जातात. पण त्याचबरोबर ह्या दिवशी इथल्या मोठमोठ्या शहरात होणारी आकर्षक आतिषबाजी हे मुख्य आकर्षण. देशाची राजधानी वॉशिंग्टन, तसेच मियामी, न्युयॉर्क ह्या शहरांमध्ये होणारी आतिषबाजी बघायला लोकं जगाच्या कानाकोपऱ्यातुन येतात. त्यातल्यात्यात न्युयॉर्कमध्ये होणारी आतिषबाजी हि सर्वात मोठी आणि आकर्षक मानण्यात येते.
ह्या ४ जुलैला मी न्युयॉर्कमध्ये असल्याने हि संधी मला आयतीच चालून आली होती. फटाक्यांचा पुर्ण खर्च देशातील नावाजलेली 'मेसीज' नावाची कंपनी दरवर्षी करते. न्युयॉर्क आणि जर्सी सिटी च्या मधुन वाहणाऱ्या हडसन नदीचा मोकळा परिसर, हे इथल्या आतिषबाजीचा ठिकाण, जेणेकरून नदीच्या दोन्ही किनाऱ्यावरून ह्याची मजा घेऊ शकतो. तरीही गर्दी इतकी असते कि कधी कधी मनासारखी जागा मिळत नाही आणि अग आतिषबाजी पाहण्याचा आनंद गमावून बसतो, म्हणुन नदीच्या दोन्ही किनाऱ्यावर दुपार १२-१पासूनच सगळे गर्दी करू लागतात जरी वेळ हि रात्री ९ ची असते. व्यावसायिक आणि हौशी फोटोग्राफर तर सकाळपासुनच आपले ट्रायपॉड लावुन मोक्याची जागा अडवतात. मला हि ऑफिसमधल्या सर्वांनी सांगितले होते कि जर जाणार असशील तर लवकर जा आणि प्रत्येकाने आपापल्या परीने मला कुठून पाहिल्यास चांगला व्यु दिसेल ह्याच्या सूचना दिल्या. मी दुपारी ४ वाजता जर्सी सिटी बाजूच्या किनाऱ्यावर आलो आणि पाहतो तर हो, काही जण आधीपासूनच जागा अडवून बसले होते.
नदीच्या वॉटर फ्रंटवर ठराविक अंतरावर पिअरस होतो, म्हणजे छोटे छोटे पाण्यावरचे धक्के. मी एका पिअरच्या टोकापर्यंत गेलो आणि एक बऱ्यापैकी जागा शोधुन उभा राहिलो. प्रत्येकाने छोट्या खुर्च्या, सतरंज्या घरातुन आणल्या होत्या आणि मस्त तिथे बसून गप्पागोष्टीत, बैठी खेळ खेळून वेळ घालवत होते. ऊन हि चांगलं पडलं होत तर सगळे मस्तीच्या मूड मध्ये होते. माझ्या पुढे काही इतर देशांचे फोटोग्राफर दुपारी १२ वाजल्यापासूनच ठाण मांडुन बसलेले. आता मुख्य प्रश्न होता कि ९ वाजेपर्यंत वेळ काढायचा कसा! सुरवातीला असाच आजूबाजूचा परिसर न्याहळत बसलो, वॉटर फ्रंट ला अलिशान इमारती होत्या, त्यात राहणाऱ्यांची तर मजाच होती, सगळे रूम च्या बाल्कनीत जमून दंगामस्ती करण्यात गुंग होते.बाजूच्या वॉटर पीअर वर तर बार होता आणि पुढे गार्डन. तिथे तर लोकांचा जल्लोष चालू होता. असाच थोडा वेळ गेल्यावर मोबाईल वर गेम खेळण्यात थोडा वेळ घालवला.
पोलिसांचा बंदोबस्त हि चोख होता. ठराविक वेळेनंतर पोलिसांची एक गाडी राउंड मारून जायची. न्युयॉर्क आणि जर्सी राज्याचे पोलिसांचे मोटारबोटीही नदीतुन किनाऱ्यावर चालणाऱ्या घडामोडींवर बारीक लक्ष ठेवून होते. पाण्यात एखादी अनोळखी बोट दिसल्यास लगेच तिकडे जाऊन त्यांना तिथून जाण्यास सांगत होते. आकाशातुनही हेलीकॉप्टर नजर ठेवून होते.
६ च्या दरम्यान न्युयॉर्कच्या दोन फायरब्रिगेडच्या बोटी समोर आल्या आणि त्यांनी पाण्याच्या तुषारांनी जोरदार किनाऱ्यावर उभे असलेल्यांना सलामी दिली. वेगवेगळ्या रंगाचे फवारे ते आकाशात सोडून मनोरंजन करत होते. थोड्या वेळानी मेसीजचे ३ फटाके भरलेल्या बोटी सर्वांच्या समोर आल्या. प्रत्येकाची जागा ठरलेली होती. एक बरोबर आमच्या पिअरच्या समोरच येउन थांबली.
८ च्या दरम्यान सूर्य मावळतीला लागला.आतापर्यंत गर्दीही बऱ्यापैकी झाली होती. माझ्यासमोर तर दोन जणांची जागेवरून वादावादी सूर झाली. माज्या समोर बसलेला दुपारी १ वाजल्यापासून आला होता आणि त्यांच्या नंतर जवळ जवळ मी आल्यानंतर १ तासांनी दुसरा येऊन सगळ्यांच्या पुढे जाऊन उभा राहिला. पहिल्यांदा सर्वाना वाटले, तिथे सेट केलेला ट्रायपॉड त्याचा आहे म्हणून कोणी काही बोलेले नाही पण जेव्हा कळले कि तो त्याचा नाहीये तेव्हा सगळे त्याच्यावर चिडले आणि त्यात आणखी भर म्हणजे तो ज्याने ट्रायपॉड सेट केलेला होता त्याच्याशीच भांडू लागला कि इथून ट्रायपॉड काढ, मग माझ्यासमोरचा सरळ उठून त्याला तिथुन जायला सांगु लागला पण तो काही ऐकत नव्हता, शेवटी मग त्याला सरळ पकडुन तिथुन हकलवल. थोड्यावेळाने तो पोलिसांना घेऊन आला पण सर्वांनी त्याच्याविरुद्ध बाजु घेऊन पोलिसांना सांगितले आणि मग पोलिसांनीही त्याला तिथून जायला सांगितले. हे सगळ झाल्यावर वातावरणात पुन्हा मस्ती आणण्यासाठी एक बाई खुर्ची वरउभी राहून सगळ्यांना अमेरिकेचा राष्ट्रगीत गाण्यास सांगुन ती गाऊ लागली आणि सगळे तिच्या सुरत सूर मिसळू लागले.
हे सगळ झाल्यावर मी कॅमेराकडे लक्ष देऊ लागलो आणि अंधारात फटाक्यांचे फोटो काढण्यासाठी वेगवेगळी सेटिंगस ट्राय करून बघत होतो . इतक्यात माझ्या बाजूला उभी असलेली मुलगी, जी प्रोफेशनल फोटोग्राफर वाटत होती तिच्या लक्षात हे आले आणि ती मला स्वतःहूनच मार्गदर्शन करू लागली. शेवटी तिने सांगितलेली एक कन्फ्युगरेशन सेट केला. माझ्याकडे ट्रायपॉड नव्हता पण मी पीअरच्या कठड्याची सुरक्षाभिंतीलाच माझा ट्रायपॉड बनवला आणि त्याच्याच सपोर्ट घेऊन कॅमेरा सेट केला.
जवळजवळ ९ वाजत आलेच होते, आणि चांगला अंधारही आता झाला होता. पलीकडच्या न्युयॉर्कमधल्या गगनचुंबी इमारती विजेच्या प्रकाशात उठून दिसु लागल्या. वर्ल्ड ट्रेड सेंटरवर लाल, निळ्या आणि पांढऱ्या रंगाची रोषणाई केली होती. बरोबर ९ वाजता मेसीजच्या तिन्ही बोटीतून रॉकेट सुर्रकन आकाशात झेपावले आणि एकाच वेळी पूर्ण आकाश उजळून टाकला. त्या पाठोपाठ मग पुढचे काही मिनिटे तिन्ही बोटीतून पुन्हा एकामागे एक असे लयबद्ध पद्धतीने फटाके वर जाऊन रोषणाई करत होते. मध्येच एक पुर्ण आकाश व्यापून टाकणारा रॉकेट तर मध्येच एखादा आकार निर्माण झाल्याचा भास देणारे ४-५ रॉकेटस. प्रत्येकाचा रंग तर वेगळा होताच, निळा, पिवळा, लाल, हिरवा असे अनेक रंग. प्रत्येकाचं लक्ष आकाशात, माना वर, मध्येच एखाद मन थक्क करणारी रोषणाई झाल्यास त्याला मनापासून लोक दाद देत होते. फोटोग्राफरचे सेट असलेले कॅमेरे पटापट हे सर्व काही टिपत होते. मी सुद्धा हे सर्व कॅमेरात पकडत होतो पण माझे डोळेआकाशात आणि हाताचे बोट क्लिक करण्याचा काम करत होता , माझ मालाच माहित नव्हता कि मी काय फोटो घेत आहेत, आणि मला त्याची पर्वा ही नव्हती कारण मला हे सर्व कॅमेराच्या लेन्स आडून न पाहता उघड्या डोळ्यांनी पाहायच होत. जवळजवळ १० मिनिटे झाल्यावर त्या तिन्ही बोटींनी उसंत घेतला आणि सगळ्यांनी टाळ्यांचा गजर केला , मला वाटल संपल, पण नाही त्या बोटी पुन्हा धडाडू लागल्या, प्रत्येक वेळी काहीतरी नवीन दाखवण्याचा प्रयत्न, कधी पाऊस पडल्याचा आभास, तर कधी शेकडोच्या संखेने लुकलुकणारे तारे. पुन्हा १० मिनिटानंतर एक १०-१२ सेकंदाचा ब्रेक आणि पुन्हा १० मिनिटे रोषणाई. अर्धा तास हे चालू होत.
आतिषबाजी संपल्यासंपल्या नदीत असणाऱ्या सर्व बोटी, क्रुझेस ने २-३ मिनिटे भोंगे वाजवून दणदणीत सलामी दिली. त्या बरोबरच इम्पायार स्टेट बिल्डींगवर लाईट शो चालू झाला. तो ५-१० मिनिटे चालू होता. मुख्य करून लाल, नीळा आणि सफेद, अमेरिकेच्या झेंड्याचे रंगात लाईट शो सुरु होता.
शेवटी सगळ संपल्यावर मुख्य परिक्षा म्हणजे आता एवढ्या गर्दीतुन घरी जायच. पोलिस आपापल्या परीने नियोजन पद्धतीने लोकांना रस्ता दाखवत होते, पण रस्त्यावर वाहतूक कोंडी हि झालीच होती. मला हि येताना जिथे फक्त ३० मिनिटे लागली होती तिथे जाताना १ तासापेक्षा जास्त वेळ लागला. पण शेवटी काही म्हणा मज आली.
No comments:
Post a Comment