आम्ही एकदा आमच्या ऑफिस मित्रांनी कुर्गची सहल काढली. म्हणजे आम्ही ७ जण फक्त. बाकीच्या ६ जणांचा बॉस मीच होतो म्हणुन सुट्टी तर मिळणारच होती.
गुगल मॅपवर पुर्ण भारतभ्रमंती केल्यावर आम्ही सर्वांनी कुर्ग निवडलं. सहल कमी दिवसात आटपत होती आणि मुख्य म्हणजे विमानाने जाऊनही स्वस्तात पडत होती. ह्याचे पुर्ण श्रेय आमच्या "झपरी प्लॅनर्स" ग्रुपला.
झपरी प्लॅनर्स हे आमच्या ऑफिस मधले स्वयंघोषित इव्हेंट मॅनेजमेंट टीम आहे. त्यांचा मुख्य उद्देश म्हणजे आपल्या ऑफिस मधले सगळे इव्हेंट्स अगदी उत्तमरीत्या 'कुठलाही वादविवाद न होता' पार पाडणे. पण आता इव्हेंट म्हंटलं तर वाद हा आलाच (कुठलाही असो, ऑफ़िसचाच असं नाही) आणि त्यात माझ्यासारखे काही नग असले की नसलेले वाद ही उकरुन काढायचे आणि मग तो आपणच मिटवल्याचा भास निर्माण करायचा. त्याशिवाय मजा नाही.
असो पण ही कुर्गची सहल मात्र अगदी उत्तमरित्या आमच्या लाडक्या झपरी प्लॅनर्सने आयोजित केली कुठलाही वाद न होता. म्हणजे आम्ही गेलोच ७ जण होतो तर कसला वाद आणि मी बराच प्रयत्न ही केला पण माझे सगळे पासे त्यांनी उलटे पाडले. उलटा मीच त्यांच्या तावडीत बऱ्याचवेळा सापडलो. त्यातलाच एक प्रसंग.
आम्ही कुर्गला पोहचल्यावर दुसऱ्या दिवशी कुठल्याश्या मंडलपट्टी नावाच्या शिखरावर जाणार होतो.शिखरावरुन उतरताना पाऊस सुरु झाला. पाऊस धोधो व्हायच्या आधी आम्ही गाडी पार्किंग जवळ तर पोहचलो पण तिथे आपली साधी गाडी जात नसल्यामुळे आम्ही पिकअप करुन आलो होतो.
पिकमध्ये पुढे केबिन ज्यात ५ जण बसु शकतात आणि मागे ओपन.
आता आतमध्ये सगळे बसल्यावर आम्ही ३ जण मागेच बसणार होतो आणि पाऊस एवढा आणि त्यात रस्ता पण खाचखळग्यांचा. बाजुनेच तेव्हा अजुन एक जीप चालली होती आणि त्यात दोनच जण होते तेव्हा आमच्या ड्राइवरला सांगितलं, त्याला तुझ्या भाषेत विचार आणि बघ आम्हाला तिघांना घेतो का तो पुढे चौकापर्यंत. रस्ता तिथपर्यंतच खराब आहे आणि चौकात चहाच्या टपऱ्या आहेत तर तिथे आरामात बसता येईल पाऊस जाई पर्यंत.
आमच्या ड्राइवरने बाजुच्या जीपवाल्याला थांबवलं आणि मग ते दोघे त्यांच्या मातृभाषेत २-३ मिनिटे बोलले.
काय बोलले एक चकार आम्हाला कळलं नाही पण शेवटी आम्हाला त्या जीप मध्ये बसायला परवानगी मिळाली.
१०-१५ मिनिटानंतर आम्ही चौकात पोहचलो. त्याने तर एकदम विमान उडवल्यासारखी जीप तिथे आणली. आम्हाला उतरवला आणि निघुन गेला. आमचा पिकअपवाला आणि त्यातली आमची अर्धी मंडळी बरेच मागे राहिले होते. आता तुम्ही विमनातुन आल्यावर असच होणार.
तोपर्यंत पाऊसही थांबला होता मग आम्ही तिघे, मुलेच होतो, तिकडे टाइमपास करु लागलो. चौकात ३-४ चहाच्या टपऱ्यांव्यतिरिक्त काहीही नव्हतं. आम्ही चौकाच्या मधोमध उभं राहुन मागच्या पिकअपची वाट बघत होतो.
तेवढ्यात एका टपरीतून एक कानडी सुंदरी बाहेर आली. आमच्या दिशेने रोखुन तिने बोलायला सुरुवात केली.
अर्थात कानडी भाषेत.
मी थोडा गोंधळलो. मी माझ्या सहकाऱ्याला विचारलं, "काय बोलतेय ही?"
"चाय पिनेको बुला रही होगी"
तीच आपलं चालुच होतं
"नही, मुझे लगता है कुछ और बोल रही है"
माझा सहकारी, "और क्या बोलेगी "
"शायद बोल रही होगी की आपकी गाडी आने तक बैठो यहा पे, मेरी पर्सनॅलिटी देखके"
माझा सहकारी, "पुछो आप"
मी मग बळच हसलो, एकतर टिपिकल भारतीय 'साऊथची' मुलगी एवढं आपल्याशी बोलतेय आणि भाषेची अडचण. तिच्याकडे बघुन बोललो "नो कन्नड"
तरीही ती थांबेना.
मग मी थोडासा धीर करुन अजुन जोरात बोललो "नो कन्नड"
तेव्हा ती, "नो नो" असा बोलुन "तुझ्या मागे" असा हाताचा इशारा केला.
मी मागे वळुन बघितला तर ती मागच्या चहाच्या टपरीवाल्याबरोबर बोलत होती.
पोपट बोलतात तो, खुप मोठा पोपट.
मी गप मान खाली घालुन दुसरीकडे वळालो.
माझे दोन्ही सहकाऱ्यांना तर चांगलीच संधी मिळाली. जे मला चिडवलं त्यांनी. फक्त रस्त्यावर लोळायचे राहिले होते हसताना.
मी तर मनोमन ठरवलं इथुन पुढे आपल्याला वाटलं की कोणी अनोळख्या भाषेत आपल्याशी बोलतंय तर आधी दाही दिशांना नजर फिरवायची आणि खात्री करुन घ्या, नक्की आपल्याशीच बोलतेय ना.
त्या दोघांना बोललो, "बस अभी"
तरीही त्यांचं थांबायचं नाव नाही.
"में बॉस हुं तुम्हारा, चुप अभी"
तरीही काही फायदा नाही झाला. मागुन आमची गाडी आली तर ह्या कार्ट्यांनी पहिल्यांदा "मयुरेश के साथ क्या हुआ पता है" करून अजून मिर्चमसाला टाकुन हा वृतांत ऐकवला
प्रत्येक वेळी घटनेला हे काहीतरी फोडणी टाकुन अजुन लज्जतदार बनवुन सांगु लागले.
"मयुरेश को जैसे लगा वो लडकी बात कर रही है, गॉगल निकालके पेहना"
"एकदम स्टाईल मे खडे हुए"
पुढे आम्ही सहलीवरुन परतल्यावर ऑफिस मधले सगळे विचारायला आले की ट्रिप कशी झाली, तर हे टपलेलेच
"संध्याकाळी चहाला चला आमच्याबरोबर, सांगतो"
सोडणार नाही मी एकेकाला.
--- मयुरेश मांजरे
