किलकिलाट - म्हणजेच पक्ष्यांचा कल्लोळ. ज्याचा आपल्याला कधीकधी खुप त्रास होतो. जर आपण एखाद्या गोंधळाचा भाग नसलो तर आपल्याला त्याचा त्रास होतो. ह्यावर उपाय एकच की स्वतः त्या गोंधळात सामील व्हा आणि मजा करा. तर असाच आमच्या आंजर्लेच्या सहलीत घडलेला एक किस्सा.
आम्ही आलो होतो आंजर्ले फिरायला. आम्ही म्हणजे माझी दोन पिल्लं, रिआ, रेयांश आणि माझे मित्र महेश, सिद्धेश. पहाटे ५ वाजता आम्ही मुंबईवरुन आंजर्लेसाठी निघालो होतो. त्यानंतर इकडे पोहचायला जवळपास ७-८ तास आणि मग संध्याकाळी २-३ तास समुद्राच्या पाण्यात मनसोक्त धमाल, ज्यामुळे जाम थकवा आला होता. आता कधी एकदा रात्री बिछान्यावर पडतोय अस झाल होत. त्यात आम्ही बाहेर जेवायला गेलो, तेवढच थोडस आंजर्ले फिरता येईल आणि परत येताना छान आईसक्रिम खाऊन आम्ही आमच्या हॅाटेलात आलो. रुमवर जात असताना बाजुच्या रुमची मंडळी बाहेर बाल्कनीमध्येच काहीतरी खेळत बसली होती. रुममध्ये आल्यावर रिआ तर लगेच गाढ झोपुन गेली. आम्ही पण पहुडलो तोच बाल्कनीत खेळणाऱ्यांचा डाव चांगलाच रंगला होता कारण ती अनावश्यक तेवढ्या आवाजात जोरात किंचाळत होती, खिदळत होती. अर्थात ते ही मजामस्ती साठीच आले होते तर त्यांना आपण बोलण ही बरोबर नाही की आवाज करु नका. पण त्यामुळे आम्हाला काय झोप येत नव्हती.
“अरे काय ह्यांचा आवाज! किती तो किलकिलाट!” - महेश पडल्यापडल्या
एकदुसऱ्याच बोलण नेहमी कापायचच ह्या आमच्या ठरलेल्या अलिखित नियमानुसार, “तु त्या किलकिलाटचा भाग नाहीये म्हणुन तुला त्याचा त्रास होतो, जर तेच तु खेळत असता तर तु त्यांच्यापेक्षा जोरात आवाज करत उड्या मारल्या असत्या”
“अस का, चल ना मग! आपण पण त्या किलकिलाटचा भाग होऊ” महेशने लगेच मला आव्हान दिल.
“बर, चल” मी पण काय घाबरतो का मग.
अस बोलुन मी बाहेर आलो, पाठोपाठ महेश, सिद्धेश. अरे, आणि हे माझ पिटकुलं कुठुन आल, रेयांश अजुन झोपला नव्हता. तो ही चालला मजा बघायला.
आम्ही बाल्कनीत आमच्या रुमच्या दारासमोर उभे होतो. बाजुचे त्यांच्या रुमसमोर बाल्कनीत खेळत होते.
थोड २-३ मिनिटे आम्ही तिथेच थांबलो. रेयांश तेवढ्यात, “इथे का उभा आहेस बाबा? काय करायच आहे?”
महेश पण त्यात, “जा ना, आता जा. हो त्या किलकिलाटाचा भाग”
“हा हा जातो” बोलुन थोडस धाडस करुन मी त्यांच्या जवळ गेलो. माझ्या मागे मागे हे सगळे रांगेत येतच होते.
शेवटी मी थोडा अंदाज घेतला आणि विचारलं, “काय खेळताय?” त्यांचा एवढा गोंगाट होता की त्यांना ऐकु गेल नाही. सापशिडी-ल्युडोचा फासा असतो ते एकएक करुन टाकत होते आणि खेळणाऱ्या प्रत्येकाकडे एक कागद होता, एवढ मी तो पर्यंत बघितल.
परत मी विचारल, “काय खेळताय?”
तेव्हा एकीने सांगितल, “फासे टाकायचे, ज्याचे ६ पडले, त्याने कागदावर आकडे लिहायला सुरु करायचे, जो पहिला १०० पर्यंत पोहचेल तो जिंकला.”
“बर, बर”
मी अजुन थोडा वेळ घेतला. आता खेळ पुर्ण समजला. मुख्य उद्दिष्ट होत की किलकिलाटाचा भाग व्हायचा आहे. त्यासाठी स्वतःला त्या खेळात एक खेळाडु म्हणुन बसाव लागणार होत. पण अस कस बोलणार, मला खेळायच आहे. अश्या वेळी आपल ब्रम्हास्त्र बाहेर काढायच मी ठरवल.
“रेयांश, खेळायच का तुला?”
“नाही” क्षणाचाही विचार न करता रेयांशच उत्तर आलं. एका झटक्यात माझ ब्रम्हास्त्र फुसका झाला.
“अरे, खेळ की, सोप्पा आहे.” मी त्याची मनधरणी करु लागलो.
“अरे हा बाळा, खेळायचा का तुला, ये खेळ, काही नाही तुला फक्त फासे फेकायचे आहेत” त्या कुटुंबातल्या एकीने रेयांशला बोलवल.
मस्त मस्त ब्रम्हास्त्र एकदमच फुसका नाही जात आहे. पण हा माझा बाळा काय तयारच होईना. “नाऽऽऽऽऽही.”
त्याला हळुच बोललो मी, “अरे तु फक्त हो बोल, बाकी मी सांभाळतो.” पण नाही म्हणजे नाही. माझ्याबरोबर महेश पण रेयांशला बोलत होता, “अरे बाबा खेळेल, तु हो बोल”. पण ते काही तयार होईना. तेवढ्यात त्यांच्या खेळात एक जण जिंकला आणि ते खेळ आटोपण्याच्या तयारीत आले.
आता काय! चला परत. किलकिलाटाचा भाग व्हायच राहुनच गेलं. रेश्मा, माझी एक मैत्रीण मागे एकदा बोललीच होती, “हा रेयांश तुझी इज्जतच काढत असतो सगळ्यांसमोर.” त्याचीच आज पुनरावृत्ती.
रुम मध्ये परत आलो. त्यांचाही खेळ आटोपला होता तर शांत झाल होत बाहेर. चला आता झोपुया.
पण नाही! इथे तर नवीनच डाळ शिजायला लागली.
“काय रे दादा, किलकिलाटाचा भाग व्हायला गेला होता ना? त्यांनी तुला साधा भाव दिला नाही.” महेशने सुरुवात केली
सिद्धेशने पण लगेच त्याची रीऽऽ ओढली, “हो ना! मी हा अपमान अजिबात सहन नसता केला”
“अरे कुठला अपमान? काय भाव नाही दिला? सांगितल की त्यांनी विचारल्यावर.” मला काही कळेचना.
“पुर्ण दुर्लक्ष केल त्यांनी तुझ्याकडे, आधी विचारल तु, काय खेळताय तर त्यांनी सांगितल नाही, मी तर तसाच मागे आलो असतो पण तु तिथच उभा राहुन सारख सारख विचारत होता म्हणुन वैतागुन त्यांनी सांगितल असेल तुला, चार वेळा विचाराव लागल तुला”
“काही पण, चल पळ! दुसऱ्यांदा विचारल तेव्हा सांगितल आणि मुख्य म्हणजे विचारल ना त्यांना. आता ह्या रेयांशने दगा नसता दिला तर खेळलो पण असतो”
“नाही तु चार वेळा विचारल”
“दोन वेळाच विचारल”
शेवटी हाच लुटुपुटुचा वाद आमचा पुढे चालु राहिला. महेश आणि सिद्धेश, दोघे एका बाजुला झाले आणि मला कोंडीत पकडण्याचा प्रयत्न करत होते. अगदी माझी नक्कल वगैरे करुन की मी कसा चालत गेलो, कस विचारल वगैरे वगैरे. पण ते सगळ खोट आहे हे तुम्ही जाणताच.
बर हे आंजर्लेला थांबल नाही. परत माघारी आल्यावर महेशने त्याच्या पद्धतीने हे खोट (हो हो, साफ खोट, मी लिहतो आहेना हे) बाकीच्या मित्रांमध्ये पसरवायला लागला. जाऊद्या आता. आपलच नाणं खोट निघाल तर दुसऱ्यांना काय बोलणार.
No comments:
Post a Comment