ओक ट्री रोड इंडिया डे परेड, न्यु जर्सी

१५ ऑगस्ट, भारताचा स्वातंत्र्य दिवस! अमेरिकेतही हा दिवस अगदी दणक्यात साजरा केला जातो. इंडिया डे ह्या नावाने परेड काढले जातात. आमचा जय भारत ढोल ताशा पथकही सगळ्या परेड मध्ये मागच्या वर्षी प्रमाणेच ह्या वर्षीही सहभागी होणार होता. मी मागच्या वर्षीच्या परेड मध्ये जय भारत ढोल ताशा पथक बघितला होता. खरच कौतुकाची गोष्ट होती, सातासमुद्रापार आपली भारतीय संस्कृती जपण्याचा प्रयत्न आणि ते सुद्धा मराठमोळ्या ढोल ताशा लेझीमलाअमेरिकेच्या मातीत रुजवण्याची मेहनत. मी त्याच दिवशी संध्याकाळी घरी आल्यावर जय भारत ढोल ताशा पथकाच्या फेसबुक पेजवर मेसेज सोडला. थोड्या दिवसांनी तिथुन रिप्लाय आला आणि मी, माझी सुरेल दोघेही पथकाचे सदस्य झालो. 

जुलै महिन्याच्या सुरुवातीपासुनच पथकाचा परेडसाठी सराव सुरु केला. बरेच नवीन मंडळी पथकात रुजु झाली होती. त्यातल्या बऱ्याच जणांना पुण्यातल्या ढोल पथकातला अनुभव होता. ह्या अनुभवाचाही खूप फायदा आम्हाला सरावाच्या वेळी झाला. पहिली परेड होती ती ओक ट्री रोड, न्यु जर्सीची. 

सगळ्यांनी कार्यक्रमाच्या ठिकाणी सकाळी ठिक ११ वाजता पोहचायच ठरवलं. मी घरापासुनच पिकअप मिळवला कारण आमच्या सुरेलने घरातुनच नऊवारी नेसुन घेतली होती. जय भारत ढोल ताशा पथकाचा आजचा ड्रेस कोडच तसा होता. लेझीम खेळणाऱ्या मुली नऊवारीत तर ढोल-ताशा वाजवणारी मंडळी सफेद कुर्त्यात आणि त्यावर केशरी शेला. अमेरिकेतल्या रस्त्यावर ती नऊवारीत आणि मी कुर्त्यात चालत जायचे म्हणजे विचार करायलाच नको म्हणुन घरातुनच पिकअप बरा.जो पिक करायला येणार होता त्याला मी सांगितलं (तस मला पण अजुन कोणीतरी सांगितल होतं), रविवार आहे रस्त्यावर गर्दी असेल तर जरा लवकरच निघ. तो अगदी सांगितल्या वेळेवर हजर झाला. रस्त्यात अजुन एकाला पिक करून आम्ही पुढे निघालो. आयफोन मधला जीपीएस ३४ मिनिटात पोहोचु अस सांगत होता म्हणजे जवळपास पाऊण तास आधीच आम्ही पोहचणार होतो. एवढ्या लवकर जाऊन तिथे काय करायचं म्हणुन म्हंटल बरेच दिवस विमानतळावर चक्कर मारली नाही, चला मारून येऊ (आम्हीच विमानतळावर जाणाऱ्या रस्त्यावर गाडी स्वखुशीने घातली, ह्यात आयफोनच्या जीपीएसचा काहीच दोष नाही,त्याने आम्हाला बरोबर रस्ता दाखवला नाही म्हणून आम्ही रस्ता चुकलो असा समज करू नये). १५ मिनिटे आमचा चांगला टाईमपास  झाला. एवढ करूनही आम्ही अर्धा तास आधीच पोहचलो. नेहमी प्रमाणे सर्वांच्या आधी.

भेटायच्या स्पॉटवर पोह्चायच्या थोड्या आधी आमची गाडी परेड जिथुन जाणार होती त्या रस्त्यावरून आली. रस्त्याच्या दुतर्फा असणाऱ्या खांबांवर भारतीय झेंडे बांधले होते. अर्थात अमेरिकन झेंडेही सोबतीला होते पण कुठेतरी आपले झेंडे फडकताना दिसले हे पाहुन अभिमान वाटला. नाहीतर भारतात राष्ट्रध्वजापेक्षा लोकांना राजकीय पक्षाचे झेंडेच जास्त प्राणप्रिय असतात. गाडी पार्किंग मध्ये पार्क करून बाकीच्यांची वाट पाहु लागलो. आम्हाला जास्त वेळ वाट पाहावी लागली नाही. लगेचच पथकातले एक एक करून सगळे ढोली, ताशाकरी येऊ लागले. परेडच्या आधीच्या कामांनी गती घेतली. ज्यांच्याकडे कुर्ता नव्हते त्यांना कुर्ता वाटप, शेला, बॅच वाटप चालु झालं. गाडीतुन ढोल उतरवणे, ज्या ढोलचा आवाज उतरला आहे त्यांना बांधणे अशी काम चालु होती. हे सगळं करे पर्यंत १ वाजला. सगळ्यांनी थोडफार आजुबाजुच्या हॉटेलात नाश्ता करून घेतला. खायची काही इच्छा नव्हती पण काहीतरी ज्युस किंवा लस्सी प्याव म्हणून मी आणि माझी सुरेल सुद्धा हॉटेलात गेलो.  माज्याकडे रोकड फक्त ७ डॉलर होती. दुकानदाराला सांगितलं तेव्हा त्याने २ लस्सी ७ डॉलरला देऊ केली जी एक लस्सी ४ डॉलरला होती. 

सगळे तयार झाल्यावर ग्रुप फोटो झाले. माझा कॅमेरा मी पथकात आजच नवीन आलेल्या एका मुलाला दिला. ग्रुप फोटो काढत असताना आम्ही चक्क रस्ता ५-६ मिनिटे रोखुन धरला होता. फोटोसेशन झाल्यावर प्रत्येकजण एक एक ढोल उचलू लागला. एकाची पाठ दुखत असल्यामुळे तो बोलला कि त्याला छोटा ढोल द्या पण वाजवणारे लोक जास्त आणि ढोलची संख्या कमी असल्याने त्याने त्याचा ढोल दुसऱ्याला देऊ केला. सगळे आपापले ढोल घेऊन परेडच्या सुरुवातीला हजर झाले. ढोल कमरेला बांधून शिस्तबद्धपणे आम्ही रांगेत उभे राहिलो. शेले चढवले. जय भारत ढोल ताशा पथकाचा नंबर लगेचच होता. जसजसा आमच्या पथकाचा नंबर जवळ येत होता, सगळ्यांची उत्सुकता वाढत होती. 

आम्हाला परेड मध्ये जाण्याचा सिग्नल मिळाला तसं सगळ्यांनी एका सुरात 'वक्रतुंड महाकाय… ' ह्या गणेशवंद्नेवर ठरलेला पथकाचा ताल ढोल-ताशावर उचलला. एकदम जीव तोडुन सगळ्यांनी ढोल-ताशांचा कडकडाट केला. परेड बघायला आलेल्यांच लक्ष आम्ही पुर्णपणे आमच्याकडे खेचुन घेतलं. गणेशवंदना झाल्यावर आम्ही गजर सुरु केला आणि त्यानंतर पथकाची पहिली ताल. पथकातल्या लेझीम खेळणाऱ्या मुलींनीही तालावर चांगलाच ठेका धरला होता. मी सुद्धा अगदी सर्व शक्तीनिशी ढोल वाजवत होतो पण ढोल तेवढी शक्ती सहन करायला तयार नव्हता. तो ढोल ५-६व्याच बीट वर फाटला. काय हे अजून पूर्ण परेड व्हायची आहे आणि ढोल सुरुवातीलाच फाटला. तरीही माझा उत्साह कमी झाला नाही, मी तसाच  परेड मध्ये चालू लागलो. ढोल उलट्याबाजूने वाजवायचा प्रयत्न केला पण डाव्या हाताने वाजवायला जमत नव्हत. थोडा पुढे गेल्यावर मग ढोल सोडुन उलटी बाजू उजव्या हातावर घेतली आणि मग धमाल सुरु केली.  आम्ही सगळे जण पहिली ताल वाजवत होतो.  पहिली ताल वाजवत असताना मध्येच जोरात ओरडत होतो. रस्त्याच्या दोन्ही बाजूला उभे असणारे लोकं आमचे फोटो काढत होते. ढोल- ताशाच्या तालावर तेही जागेवर नाचत होते, आम्हाला प्रोत्साहन देत होते. थोडावेळ पहिली ताल वाजवून झाल्यावर दुसरी ताल उचलली. ताल वाजवत वाजवत पथक पुढे सरकू लागली.

रस्त्यावर ऊन खूप होत. शरीरातुन घामाच्या धारा वाहत होत्या. तरीही थकवा जाणवत नव्हता. थोडा पुढे गेल्यावर रस्त्यावर असणाऱ्या हॉटेल्सनी आम्हाला स्वतःहुन पुढे येउन पाणी, सरबत देऊ केलं. चालता चालता रस्त्यावर सावली आली कि असा वाटायचा कि तिथेच उभं राहवं. मध्ये मध्ये परेडचे आयोजक पथकात येऊन नाचत होते, टाळ्या वाजवुन प्रोत्साहन देत होते. थोडं अजून पुढे गेल्यावर थ्री इडियट मधला चतुर अर्थात ओमी वैद्य जो मुख्य पाहुणा होता तो पथकात येऊन नाचून गेला. परेड अर्ध्या रस्त्यात आल्यावर काहींनी ढोलची अदलाबदल केली. सुरुवातीला ज्याची पाठ दुखत होती म्हणून त्याने ढोल दुसऱ्याला देऊ केला तो आता मोठा ढोल वाजवत होता. हि सगळी परेड मधल्या उर्जेची करामत. ज्यांनी ढोल इतरांसाठी सोडला ते झांज वाजवू लागले. एक भगवा झेंडा नाचवू लागला.

जसजस पथक पुढे जात होत तसतशी रस्त्यावरची गर्दी वाढत होती त्यामुळे परेड मधली रंगतही. ढोल वाजवत पुढे जाताना एखादा सेलिब्रिटी असल्यासारख वाटत होत. लोकांच्या टाळ्या, प्रोत्साहन देण्यासाठी ओरडणे, फोटो काढणे, एकदम मज्जा. मध्येच १-२ मिनिटांची थोडीशी विश्रांती पुन्हा १०-१५ मिनिटे वाजवणं, वेगवेगळे ताल अस करत करत आमचा पथक परेडच्या मुख्य स्टेज जवळ आला. स्टेजवर बरेच सेलिब्रिटीज होते ज्यात ईशा देओल, ओमी वैद्य आणि काही भारतीय हिंदी कार्यक्रमातील कलाकार यांची मांदियाळी होती. ओमी वैद्यला आम्हाला बघून पुन्हा स्फुरण चढल आणि मराठीत बोलु लागला. काय बोलला ते मला ढोलच्या आवाजात ऐकु नाही आल पण बोलला. स्टेजच्या पुढे गेल्यावर परेड संपली. लगेचच आमचा स्टेजवर कार्यक्रम होता.

स्टेजवर कुठली ताल वाजवायची आणि क्रम कसा असेल हे ठरवत असताना 'इंद्र जिमी…' हे राजा शिवछत्रपतींचा गाणं सादर करायचं ठरवलं आणि सगळ्यांच्या नजरा माज्याकडे वळल्या कारण ते माझं अजुनही पाठ होतं. ३ महिन्यापूर्वी हेच महाराष्ट्रदिवसाच्या कार्यक्रमात आमच्या पथकाने सादर केल होत आणि आता त्याला बरेच दिवस झाले होते. अरे पण काळजी करायच कारण नाही, एखादी गोष्ट माझ्या डोक्यात उतरली कि ती सहजासहजी विसरत नाही आपण. (बदाम खात जा रोज, धन्यवाद आमच्या मांसाहेब आणि सुरेल). तिथल्या तिथे २-३ वेळा पटकन उजळणी केली आणि खात्री करून घेतली कि सर्व काही आठवतंय. स्टेज जवळ गेलो, तिथे खूपच गोंगाट चालु होता, मनातल्या मनात परत गाणं गुनगूनू लागलो तर मला तिथे दुसरी ओळच आठवेना, अरे आत्ता ५ मिनिटांपूर्वी पुर्ण गायलास आणि आत्ता आठवत नाही. पथकातल्या जवळच उभे असलेल्या मुलींना विचारल आणि त्यांनी दुसरी ओळ सांगितली आणि पुन्हा पुर्ण गाण्याची जोड लागली. घाबरलो होतो तेवढ्या वेळात.

स्टेजवरचा कार्यक्रमही उत्तमरित्या व्यवस्थित पार पडला. त्यानंतर मुलींनी लावणीवर नृत्य केलं. सर्वांनी भरभरून टाळ्या दिल्या. ओरडून ओरडून माझा घसा चांगलाच बसला होता. हाताकडे लक्ष गेला तर कळल कुठेकुठे हातही फोडुन घेतला आहे. बोटांच, पायाच दुखणं हि आता जाणवू लागला होता. गेले ३ तास कमरेला बांधून ठेवलेला ढोल सोडल्यावर थोडसं हायसं वाटलं. आयोजकांनी ठेवलेला अल्पोपहार केला. ह्यावेळी ज्याची गरज होती तो चहा मिळाल्यामुळे अंगात थोडी तरतरी आली.

परत निघताना जो कोणी भेटत होता तो आमचं अभिनंदन करायचा.  खूप छान वाजवल, सुंदर काम केलत, हे एकूण तर अंगात आलेली मरगळ एकदम गायब झाली. परेडच्या सुरुवातीला वाटलेले शेले, बॅचेस परत करण्याची कामं सुरु झाली. एकापाठोपाठ एक गाड्यामध्ये ढोल चढवले आणि सगळे जण आपापल्या घरी निघाले. आता परत भेटणार होतो ते न्युयॉर्क ची परेड गाजवायला. 

https://www.facebook.com/JaiBharatDholTashaPathak

मयुरेश 

डिस्नेलँड - १

जिंदगी तुफानी है, जहां है डकवर्थ

गाडिया, लेझर, हवाई जहाज, ये है डकवर्थ

रहस्य सुल्झाओ, इतिहास बनाओ

डकटेल्स!!!!…………. 

हे गाणं किती जणांना आठवतय, बहुतांश मुलांचा आवडता कार्टुन, अंकल स्क्रुज. नाही म्हणालात तरी सगळ्यांच्या मनात कधी न कधी इच्छा आलीच असेल कि आपल हि अंकल स्क्रुज सारखी एक भली मोठी पैशांनी भरलेली तिजोरी असावी आणि मस्त आरामात जगावं. त्याच्या बरोबरच दुसरं पात्र ज्याने मनात घर केलं ते म्हणजे 'बलु'. हे दोन्ही कार्टुन्स मला जाम आवडायचे, म्हणजे अजूनही आवडतात. आताही जर परत दाखवायला सुरुवात केली तर लहानमुलांच्या आधी मी बसेन बघायला.

हे कार्टुन्स लहानपणी बघत असतानाच मनोमन ठरवलं होतं कि डिस्नेलँडची वारी एकदा तरी करायचीच आणि माझं हे स्वप्न दोन वेळा पुर्ण झालं.पहिल्यांदा पॅरिस आणि त्यानंतर अमेरिकेतल्या फ्लोरिडाचा डिस्नेलँड. पॅरिसला मी एकटाच गेलो होतो, पण अमिरिकेत माझी अर्धांगिनी माझ्याबरोबर होती. 

नोव्हेंबर महिना म्हणजे अमेरिकेत उत्तरेला कडाक्याची थंडी आणि त्यातच माझी सौ अमेरिकेत येणार होती. थंडीत कुठे फिरायच हे ठरवत असताना मनात विचार केला कि डिस्नेची सैर परत करु. ओरलान्डोचा डिस्ने इतर डिस्नेपेक्षा सर्वात मोठा आहे हे मी ऐकुन होतो आणि लहानपणी तर मी सुद्धा अमेरिकेच्या डिस्नेला भेट द्यायचा स्वप्न मनी बाळगलं होत. ठरल तर, एका आठवड्याच्या शेवटी डिस्ने. लगेच इंटरनेटवर तिथे कसा जायचा, कुठे राहयचं ह्याची माहिती गोळा करू लागलो. इंटरनेटवर कितीही माहिती असली तरी ती वाचण्यापेक्षा कोणी प्रत्यक्ष आपल्यास समजावुन सांगितली तर बर पडत म्हणुन सरळ फोन उचलला आणि डिस्नेलँडच्या ग्राहक केंद्रावर फोन केला. 

तिकडुन एक मुलगी शक्य तेवढ्या सौम्य भाषेत माझे प्रश्न काय आहेत ह्याची चौकशी एकदम आस्थेने करू लागले. माझा एकच प्रश्न होता कि ओरलान्डोच्या विमानतळावर उतरलो कि पार्क मध्ये कसा यायचा. तिचं उत्तर, "विमानतळावरून पार्क मध्ये यायला डिस्नेच्या खास बसेस असतात, त्याने तुम्ही येऊ शकता". मी आभार मानुन फोन ठेवणार त्यात तिनेच पुढची माहिती द्यायला सुरुवात केली. "जर तुम्ही डिस्नेच्याच रेसोर्ट मध्ये राहणार असाल तर बस सेवा मोफत आहे नाहीतर तिकीट काढावी लागेल. तुमची तिकीट बुक करू का?". मी पुढे चौकशी केली कि रेसोर्टची एका रात्रीची किंमत किती. तिने मला वेगवेगळ्या रेसोर्टची माहिती दिली. त्या एका पार्क मध्ये बरेचसे रेसोर्टस होते. अगदी ५ स्टार पासून ते मध्यमवर्गाला परवडतील असे. मी मग रेसोर्ट लगोलग बुक करायचं ठरवलं. तिने दिलेल्या विक्ल्पापैकी मी 'ऑल स्टार मुव्ही रेसोर्ट' बुक केलं. तिचा ह्याच्यानंतर पुढचा प्रश्न म्हणजे डिस्ने मध्ये ५-६ प्रकारचे पार्क आहेत, थीम पार्क, वॉटर पार्क; मी कुठल्या पार्कला भेट देणार आहे. मी मॅजिकल किंग्डम आणि हॉलिवुड स्टुडिओ पक्कं केलं. तिचा पुढचा प्रश्न, तुमचा विमानाचं बुकिंग झाला आहे का, नसेल तर ती मला चांगले डील शोधायला मदत करू शकते. मी होकार दिला. ती शोधत असताना, मी सुद्धा त्याचबरोबर इंटरनेट वर चेक करत होतो. तिने जे विमान मला सुचवलं ते मला $४० ने महाग पडणार होतं जर मी स्वतः बुक केला तर. मग काय मी तिलाच बुक करायला सांगितला. तर शेवटी एक प्रश्न विचारायला फोन केला आणि पुर्ण प्रवास, राहण आणि पार्क सगळ्यांची तिकीट झाली. एका अर्थाने बरंच झालं म्हणजे मलाही दहा ठिकाणी फोन करायचा त्रास नाही. 

त्यानंतर प्रवासाचा दिवस उजाडे पर्यंत डिस्ने मधून दर २-३ दिवसांनी रोज काही न काही पत्र येत असत, आज काय तर पार्कची तिकिटे, नंतर पार्कच्या माहितीची पुस्तके, एका दिवशी सामानाला लावायचे लेबल्स. अस करता करता प्रवासाचा दिवस आला. शुक्रवारी रात्री आम्ही प्रवासाला सुरुवात केली. दोन दिवसासाठी जाणार होतो तर त्यात काय सामान असणार. एकच बॅग मुश्किलीने १२ किलो भरली. १२ किलो साठी कुठे कॅबला पैसे घालवायचे, आरामात बस/ट्रेन जिंदाबाद करून विमानतळावर गेलो. तेवढेच डॉलर्स वाचले. विमानतळावर २ तास आधी पोहचलो होतो आणि जास्त गर्दीही नसल्याने चेकइन, सिक्युरिटी चेक ह्या गोष्टी आरामात पार पडल्या. आतमध्ये गेल्यावर आता वाट पाहण्यातच वेळ घालवायचा होता. आम्ही ज्या टर्मिनल वर होतो ते ही एकदम साधं. विंडो शॉपिंग करत वेळ घालवण्याची ही सोय नाही. २-३ खाण्याची हॉटेल्स आणि थोडीफार छोटी दुकाने. गप्पागोष्टी, टर्मिनलच्या काचेतुन बाहेरची विमाने पाहण्यात वेळ निघून गेला आणि आम्ही विमानात बसलो. 

ओरलान्डोला विमानतळावर उतरल्यावर पहिलं स्वागत आमचं तिथल्या भल्यामोठ्या नाताळासाठी सजवलेल्या ट्रीने केला. नाताळ आता जवळ आला आहे ह्याची चाहुल विमानतळाच्या सजावटीवरून समजत होतं. मग एका ट्रेनने आम्ही विमानतळाच्या मुख्य इमारतीत आलो. तिथुन आम्ही सामान घेतलं आणि डिस्नेची बस कुठून भेटते हे शोधायला लागलो. तिथल्याच एका ऑन ड्युटी पोलिसाला विचारल, तो ही एकदम आत्मियतेने सांगु लागला कि कसा जायचा पण माझ्या चेहऱ्यावरचा हावभाव त्याला सांगत होता कि मी गोंधळलो आहे, तो आम्हाला मग सोडायलाच निघाला, वाटेत आम्हाला अजून ४-५ जण मिळाले, ते सुद्धा डिस्नेची बस शोधत होते. 

त्याने आम्हाला सोडल्यावर त्याचे आभार मानुन बसची बुकिंग कन्फर्मेशन दाखवुन आम्ही बस मध्ये बसलो. बस फुल झाल्यावर विमानतळावरून निघाली. पार्क मध्ये एन्ट्री घ्यायच्या थोड्या आधी आम्हाला बस चालकाने आमचे कॅमेरे डिस्नेच्या गेट वर केलीली रोषणाई टिपण्यासाठी तयार ठेवायला सांगितले पण गेट वर पोहचल्यावर सगळ्यांचा हिरमोड झाला कारण खुप रात्र झाल्यामुळे रोषणाई बंद केली होती. बसने आम्हाला आमच्या 'ऑल स्टार मुव्ही' रेसोर्टवर सोडलं. ह्या रेसोर्ट मध्ये डिस्ने च्या माईटी डक, दि लव बग आणि वन हंड्रेड वन डालमेशन्सच्या सिनामांची सजावट केली आहे. तिथे आम्ही कन्फर्मेशन दाखवल्यावर त्यांनी लगेचच आमच्या नावाने तयार असलेलं दोन छोटे पेटारे समोर ठेवले. त्यातुन त्यांनी आम्हाला माझ्या नावाचं एक आणि बायकोच्या नावाची एक, मनगटाला बांधायची राखाडी रंगाची पट्टी दिली, त्यावर मधोमध एक मिकीचा आकार कोरलेला होता. त्यांनी सांगितल आता पुढचे दोन दिवस हेच तुमच्या रूमची चावी, बसचं तिकीट आणि पार्कच तिकीट. कुठेही प्रवेश हवा असल्याच तिथे ह्या पट्टीवर असलेला मिकी आणि तिथल्या गेट वर असेलेला मिकी एकमेकांसमोर आणा म्हणजे तुम्हाला तिथे प्रवेश मिळेल. सगळे सोपस्कर झाल्यावर आम्ही आमच्या रूम वर गेलो. रात्र हि खूप झाली होती जवळपास रूम वर पोहचायला आम्हाला २ वाजले असतील. आता २ दिवस फुल तू धमाल हाच विचार करत झोपी गेलो. 

मयुरेश